Er waren eens...
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Dominique
14 April 2010 | Nederland, Amsterdam
..Een hoop kleine mieren, zo onschuldig als onkruid, zo respectvol meewerkend als teamspirit, zo snel als de mier naast hem, geplaatst zo ongeveer 10 cm naast mijn slaperige oogjes bij het hoofdeinde van mijn bed!
Goeeeeeeeeeeeiemorgen, wat een leuke binnenvaller!
Het heeft dus zo zijn voor en nadelen om aan zee te wonen met van die kleine ramen in de muur waardoor je in de ochtend heerlijk de zee hoort klotsen tegen de kant, maar waar dus ook familie mierentiet van geniet.
Daarbuiten hebben we ook Sammie. Sammie en zijn vrienden vinden het heerlijk stromende water in de douche erg verkoelend en kruipen stiekem stilletjes naar onze koelkast bij mij om de slaapkamerdeur (wat Sammie met Cubaanse rum wil doen - dat is zo`n beetje het enige wat in de koelkast te vinden is- weet ik niet op de woensdagochtend, maar ah fijn, hij waagt de poging steeds). Onze Sammie is niet heel erg fotogeniek, maar enig kiekje van hem heb ik toch gemaakt. Voor wie hem wil bemachtigen moet mijn hyves maar eens bekijken.
Familie mierentiet en Sammie en the gang vind ik op de meeste dagen niet vervelend. Waarschijnlijk vinden ze me wel aardig omdat ze mij uitzoeken als huisbaas (of ik moet me kiet keer poetsen..) uhmm.
Er zijn ook dagen waarop ik deze antiliaanse fratsen niet kan waarderen;
Zo was er laatst.. een Do in een kledingwinkel. Heerlijk alleen even rustig aan de shop. Vrijwel iedereen is bekend met de verkoopstrategie; aandacht voor de klant, ga er naar toe en vraag of je wat voor ze kunt doen. Zo gaat dat namelijk in NL. Hier in Curacao komen de verkoopsters 10 cm van je vandaan staan en zeggen ze niets. Normaal gesproken praat ik half Nederlands half Engels en half Papiaments tegen ze en kiezen we zo de kleding uit. Op deze dag had ik daar echt nul zin in en dacht ik; wat wil je nou? zeg wat! of doe wat! Je wilt namelijk dat ik wat koop! A fijn, kwam er een liedje op de radio van: Doe de billenshake...Haha begon ze onwijs met haar kont en buusten te shaken maar nog steeds op die 10 cm afstand. Dat was dan wel weer een heerlijk lacherig moment van de schaamteloosheid van het antiliaanse volk. Die gedachte bracht me toch op het aansporen van het passen van een wit truitje. Na de welbekende stilte zegt ze iets in het antiliaans en geeft de verkoopster mij een groen truitje ipv het witte...Nee ik wil wit dacht ik. Waarschijnlijk vond ze me een te bleeke kaaskop want het groene stond me beter, vernam ik van het feit dat ze over mijn arm begon te strelen. Ik wil WIT! dacht ik en pakte het witte truitje. Nee groen, was de verkoopster weer. Dat was de druppel! Zonder truitje ben ik de winkel uit gegaan en was ik die maffe antilanen echt even beu.. Of was het toch het feit dat ik me kamer nou eens moet poetsen...
Gelukkiger dan gelukkig duren die momenten bij mij maar heel even en kan ik weer volop genieten van de heerlijkheid op het eiland.
Bij Pampus ben ik 5 a 6 dagen in de week te vinden en het voelt niet eens als werk. Ik vind het heerlijk om er te zijn, de sfeer, de mensen, het personeel, de decoratie, de locatie, wat een juiste combi! En dat moeten ze ook van mij hebben gedacht, want mijn Curacaose reis mag verlengd worden hebben ze me laten weten. Maar hoe fijn het hier ook is, mijn roots liggen niet hier. (Wel als een vakantiehuis om een paar maanden per jaar hier te vertoeven, maar dat zakcentje moeten we eerst nog verdienen).
Mijn reis gaat over 7 weken weer verder in NL, met een hele nieuwe wendig daar. Maar lieve kinderen, dat is weer een ander verhaal...
Dikke pakkerd! xxxxxxxxxxxx
Tot over 8 dagen paps!!
Goeeeeeeeeeeeiemorgen, wat een leuke binnenvaller!
Het heeft dus zo zijn voor en nadelen om aan zee te wonen met van die kleine ramen in de muur waardoor je in de ochtend heerlijk de zee hoort klotsen tegen de kant, maar waar dus ook familie mierentiet van geniet.
Daarbuiten hebben we ook Sammie. Sammie en zijn vrienden vinden het heerlijk stromende water in de douche erg verkoelend en kruipen stiekem stilletjes naar onze koelkast bij mij om de slaapkamerdeur (wat Sammie met Cubaanse rum wil doen - dat is zo`n beetje het enige wat in de koelkast te vinden is- weet ik niet op de woensdagochtend, maar ah fijn, hij waagt de poging steeds). Onze Sammie is niet heel erg fotogeniek, maar enig kiekje van hem heb ik toch gemaakt. Voor wie hem wil bemachtigen moet mijn hyves maar eens bekijken.
Familie mierentiet en Sammie en the gang vind ik op de meeste dagen niet vervelend. Waarschijnlijk vinden ze me wel aardig omdat ze mij uitzoeken als huisbaas (of ik moet me kiet keer poetsen..) uhmm.
Er zijn ook dagen waarop ik deze antiliaanse fratsen niet kan waarderen;
Zo was er laatst.. een Do in een kledingwinkel. Heerlijk alleen even rustig aan de shop. Vrijwel iedereen is bekend met de verkoopstrategie; aandacht voor de klant, ga er naar toe en vraag of je wat voor ze kunt doen. Zo gaat dat namelijk in NL. Hier in Curacao komen de verkoopsters 10 cm van je vandaan staan en zeggen ze niets. Normaal gesproken praat ik half Nederlands half Engels en half Papiaments tegen ze en kiezen we zo de kleding uit. Op deze dag had ik daar echt nul zin in en dacht ik; wat wil je nou? zeg wat! of doe wat! Je wilt namelijk dat ik wat koop! A fijn, kwam er een liedje op de radio van: Doe de billenshake...Haha begon ze onwijs met haar kont en buusten te shaken maar nog steeds op die 10 cm afstand. Dat was dan wel weer een heerlijk lacherig moment van de schaamteloosheid van het antiliaanse volk. Die gedachte bracht me toch op het aansporen van het passen van een wit truitje. Na de welbekende stilte zegt ze iets in het antiliaans en geeft de verkoopster mij een groen truitje ipv het witte...Nee ik wil wit dacht ik. Waarschijnlijk vond ze me een te bleeke kaaskop want het groene stond me beter, vernam ik van het feit dat ze over mijn arm begon te strelen. Ik wil WIT! dacht ik en pakte het witte truitje. Nee groen, was de verkoopster weer. Dat was de druppel! Zonder truitje ben ik de winkel uit gegaan en was ik die maffe antilanen echt even beu.. Of was het toch het feit dat ik me kamer nou eens moet poetsen...
Gelukkiger dan gelukkig duren die momenten bij mij maar heel even en kan ik weer volop genieten van de heerlijkheid op het eiland.
Bij Pampus ben ik 5 a 6 dagen in de week te vinden en het voelt niet eens als werk. Ik vind het heerlijk om er te zijn, de sfeer, de mensen, het personeel, de decoratie, de locatie, wat een juiste combi! En dat moeten ze ook van mij hebben gedacht, want mijn Curacaose reis mag verlengd worden hebben ze me laten weten. Maar hoe fijn het hier ook is, mijn roots liggen niet hier. (Wel als een vakantiehuis om een paar maanden per jaar hier te vertoeven, maar dat zakcentje moeten we eerst nog verdienen).
Mijn reis gaat over 7 weken weer verder in NL, met een hele nieuwe wendig daar. Maar lieve kinderen, dat is weer een ander verhaal...
Dikke pakkerd! xxxxxxxxxxxx
Tot over 8 dagen paps!!
-
16 April 2010 - 11:54
Tessky:
aaaaah dootje...last van ongenodigde gasten in huis????hihi ik ben er mee bekend en heb een bruin vermoeden wie sammie en the gang is ;) wat gaat de tijd snel he en je komt alweer bijna terug gelukkig om msamen met ons te feesten!maaaaar eeerst nog even lekker genieten daar hoor!tot snel schat en dan woon je bij ons om de hoek...yeah!!kuss -
08 Mei 2010 - 11:35
Leah:
Jezus do´tje wat een verhaal!!! Hahahahaa....maar ik ken het gevoel van niet willen weg gaan daar, maar toch moeten. Ach ja je komt tenminste in de zomer in Nederland aan!! (in tegenstelling tot mij die midden in de winter aankwam zonder winterjas!!!)
Maar ik ben blij als we je weer op brabantse bodem hebben!
Dikke smakkerd.
Kus -
23 Mei 2010 - 12:43
Anda:
6 dagennn Joehoeeee!!!!!!
KUS! -
26 Mei 2010 - 13:44
Remco:
:)
Makes me smile! Op naar het vorige verhaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
